Page 166 - seyrani_siir_yarismasi

Sağ mısın evlat orada,
Suçlulukta debelenmek mi alın yazın?
Geçmişi ehlîleştiremedin mi,
Diz çökmedi mi vicdan?
Suçun erdemindir,
Sayısız zaaflarınla yetişirsin.

Anlam veremiyorum ceylan akınına,
Bir çırpıda koştum.

Avcı kaygılanır avcıdan,
Şaşmaz sadakat zamanla aksar.
Avında gözü olan ensendedir,
Akreple yelkovandan huylan,
Ham korkun yıkımını kabullenmesin.

Tüneyen kargalar çığırır:
“İnsan yalnızca iki çocuktur yeryüzünde kızlı erkekli.
Küçük olasılıktır zamanın ruhuna ermek büsbütün.
Çocukluk yüklerini içinde götürüp ömür boyu,
Kendine ket vurma.
Zamanla ödeş…”

Ne kadar mavidir gök uçurtmanı aşırdıysa?
Zaman ne kadar daha var olur yüzünü düşürdüyse anbean?
Yetinmez zaman almakla.
İnan olsun, içe bastırılanı dışa vurmakta çocuklar.
Ceylan sırtlarında çırılçıplaklar…

166