Page 190 - seyrani_siir_yarismasi

Bir gün bir aslanın gözü doymadı,
Sonunda kendisini de yemek istedi.
Canı yandığında anladı,
Karnındaki ceylanın neler çektiğini.
Canı yandığında ağladı
Ve üzüntüden kendini yiyip bitirdi,
Dört asırlık bir ağacın dibinde.

Dört asırlık bir ağacın dibinde her şey uludur.
Bu dergah kimindir dostlar, bu kimin yoludur?

Bu zaman bir çayda hatır aramak zaruri.
Ve pineklemek, peynir ekmek sofrasında.
Benim elim tütün kokuyor, gecenin yüzü zifiri.
Bu zaman gökyüzünü seyir bile parayla.

II
Su soğuk insan yüreği kadar.
Şu boş tenekenin içinde duran,
Zamanında on kiloluk katı yağdı, biliyorum.
Anlıyorum, domates çabuk yetişsin istiyor seracı.
Çünkü pazardaki teyze her hafta kilosunu soruyor.
İşportacılar pek nazik değil, biliyorum.
Çünkü nezaket karaborsaya hiç düşmüyor.
Anladım, ismimin üzerinde kaşe damgası yoksa
Hiç yaşamamış farz ediliyorum.
Yine de bu şiirde hicvettiğim için
Domates satan pazarcıdan özür diliyorum.
Hormonlu da olsa,
Çok domatesini yedik adamın,
Hak geçmesin.

190