Page 124 - seyrani_siir_yarismasi

AKŞAM VAKTİ KARANLIKTA
Abdülkerim T unç

Ayak sesleri akşamın sisine karışıyor
Ben, gücünü dolunaydan alan bir toz zerresiyim
Sırtımda zamanın kamburu büyüyor
Avcumda biriktirdiğim kuş sesleri

O yankı, o ışık, o mavi çatılı ev
Aklımda bir soru, yolumu bulabilecek miyim
Şehrin gürültüsü içimde büyüyen bir dev
Arzu, bileklerimde damar izleri

Bir labirent gibi dönüp duran çizgiler
Şaşırıyorum, ben bu girdabın neresindeyim
Yıllar boyu belleğimde birikenler
Ara ve bul diyor seni bekleyeni

Aradım, yürünecekse yürüdüm uzun günler boyu
Durmadan koklar ve yenilirdim
Sonra gördüm, geliyor bana doğru
Sanki tanıyorum göğsüme uzanan elleri

Başka yeri yok, kalbime doğuyor
Dağılıyor sis ve kir ve başka ne varsa eminim
Artık yol önümde apaçık görünüyor
Hiç düşünmeden bırakıyorum bu aşka kendimi

124