Page 32 - seyrani_siir_yarismasi
P. 32
VII
Âhir kelam böyledir: El gider, ben kalırım
Bu tazarru’–nâmede alınyazım okunur
Kendime imdat eder, kendime saklanırım
Kemirgen merakıma’hiçlik tadı’ dokunur
Geçti gül zamanlarım gün yanığı bir güzle
Rüzgâr esti, sert esti; matem rengi bir yüzle
Umarsız bir tenhâyım, hani bende eski haz
Sıcak mı, soğuk mudur mevsimler de oyunbaz
Hep aynı bağlaç; yeis… Keven dalı bir kemer
Gam yüklü keder yüklü, yular vurulmuş semer
Ey Kadîr–i Zülcelâl! bu tayf’da ben neyim ki
Paslı gölge, hırpani; bir mücrim, bir çelişki
Zihnim kör, aklım tutuk; dermana geldim sana
İki büklüm, kefenle amân’a geldim sana
Mezatta bir çulsuzum gölgem bile yok belki
Daha gözüm görmeden arşa çıkmış muradım
İlk kez senin adınla anıldı diye adım
32
