Page 57 - seyrani_siir_yarismasi
P. 57
ANNE
Ö mer Far uk İpek
Yine düştün yâdıma, yine ağladım anne!
Yine sardı gökleri âhım, feryâdım anne!
Hasret bıçak yarası… Kalbim bir ummân gibi;
Gözyaşı tûfânıyım taştım, çağladım anne!
Belki gözlerin dolar; yüreğine kor düşer;
O güvercin kalbine düşünce adım anne!
Üşüyor umutlarım, üstümü örtenim yok!
Bir bilsen şefkatine nasıl susadım anne!
Dizlerinde uyumak bir hayâl kadar uzak;
Kırıldı bu diyârda kolum, kanadım anne!
Hüznümü anlatmaya kelimeler yetersiz;
Ne yâr kaldı geriye, ne istidâdım anne!
Hasret, kanayan yara… Mesâfeler amansız;
Gönül tebessüm bekler, sensiz nâ–şâdım anne!
Ve gurbeti yaratan vuslatı da yarattı;
O gün gelecek bekle, gör, adım adım anne!
Seni sılada yalnız, bıraktım gözü yaşlı;
“Sana hayırlı evlat” bütün murâdım anne!
Sen gönlünü ferah tut, eksik etme duânı;
Sonsuz kudret sâhibi tek itimâdım anne!
57
