Page 227 - Emir Kalkan Hikaye Yarışma

Mervenur Ülker | Yüzmeyi Bilmeyen Balık Okyanusa Esir Olur
Yürüdüler, yürüdüler. Küçük kardeşi neredeydi acaba? Bunun düşünmeden attığı
bir adımı yoktu. Çünkü aileler birbirini asla terk etmezdi.
Elini her seferinde daha da acıtan adama baktı.

“O nerede? Kardeşim nerede?” Cevap vermedi Adam.
“Nerede?” dedi bu sefer biraz daha sert söyleme gayretinde bulunmuştu.
Konuşmayan adam olan siniri gittikçe artıyordu. Küçük kardeşiyle geçirdiği onca
zaman diliminde yemediği yemeğinin, yerdeki çukurlara dolan suyu içtiğinin acılı-
ğını kolundan almak istercesine ısırdı. Adam, ani hamleyle ne yapacağını bilmeyerek
kolunu çekti Küçük Adamın bileğinden. Küçük Adam onun elinden kurtardığı kolunu
ovuşturarak koşmaya başladı. Kız kardeşini bulması lazımdı. Ona ihtiyacı vardı. Balığın
suya ihtiyacı vardı. Çünkü balık susuz yaşayamazdı, ölürdü.
Küçük Adam yalın ayaklarla ilerlediği soğuk zeminde balık bulma arayışındaydı.
Oysa balık aramaz mıydı, okyanusu? Peki ya seviyorsa okyanus o balığı, belki de onun
uğruna tüm balıkları feda edebilirdi. Belki de tek canlı olan balık o olurdu dünyada.
Ama bu sefer de yalnızlıktan ölmeyeceği ne malumdu balığın? Okyanus vardı hani?
Uğruna verdiği canlarla demir parmaklıkların arasına alındı belki de. O parmaklık-
lar arasından sızan bir kaç damla suyla tutunabiliyordu hayata ama ne biliyordu ki
yalnızlığı seçmek yerine ölmek isteyeceğini balığın. Bir kıvrım hareketiyle hayata
veda edeceğini balığın.

Okyanus bağırmaya başladı.
“Balık!” Ortalarda balık gözükmüyordu. Terk mi etmişti okyanusunu. Tekrar bağırdı.
“Balık!”
“Balık! Beni duyuyor musun?” Sessizlik etrafı bürürken yükselen çığlıklar kuşların
ötüş ahengini bozmuştu.
“Okyanus!”

Yanına hızla gelen balığını farketti. Dalgalarının dozunu artırarak içine almak
istedi okyanus onu. Ama iki kol buna engel oluyordu. Birbirine ulaşamak için büyük
bir çaba harcayan Balık ve Okyanus kollarını tutan adamları çekiştirirken pek de
başarılı oldukları söylenemezdi.
Küçük Adama bakan Balık, elindeki oyuncak ayısıyla uzaklaşmaktaydı hızla ondan.
“Hani Balık hiç üzmeyecekti Okyanusunu!” diyerek bağırdı Balık’ın arkasından.
Balık kafasını hızla ona çevirirken ağladığını fark etti. İkisi de ağlıyordu. İkisi de

227