Page 137 - seyrani_siir_yarismasi
P. 137
YARA YÜREKTE BÜYÜR
Mus tafa Işık
annem mushaf huzuru
evimizin duvarında asılı
çatlamış sabır taşıydı
yorgunluk yüklü ayakları
yüzünde rüzgarın kokusu
cennetten elma koparmaya
uzanıverirdi parmakları
her seher dilinden öperdi
göğe havalanır üveyikleri
yara yürekte büyür önce
derdi, annem / her düş
gerçeğin inilmez kuyusu
taş atılmaya kıyılmazdı.
geceydi katilin büyüğü
elinde alaca günbatımı
durmadan günü biçerdi
doğan güneşle her seher
anneme ölüm borçlanırdım
çocuktum, kuş misali
rüzgara, buluta yakın
yaşanmamış bir asır,
iki dudak arası zamandı
137
