Page 99 - seyrani_siir_yarismasi

ERENLER (NAAT)

Veli K ur um

Bir ilâhî çağrıya ikrar verdi âfitap,
Göğün gözesinden şavk düştü rahmine vârın.
Ve Anka’nın külünde buğday yeşertti mehtap,
Semâsı doldu rahmet doğacak Nevbahar’ın.
Gül potkalında sundu Hak cism–i cân erenler.
Gaipten revân oldu mucizesi şiârın,
Ve Mâşuk’a meşk doğdu, aşka Canân erenler..

Alem dedi ey Ahmed, Hakk’a minber kemâlin,
Melekler arşa varır, aşk kirpiğinde gâni.
Göğü Arzu eyledi, yeri Kamber cemâlin,
Utanır üryân bakan göz olur erguvâni.
Dua’nın hamağını sallar iman erenler.
Giz görmedi kâinat böylesi aşk ruhânî,
Görmedi Firdevs Bağı böyle mihman erenler..

Muştunun Kevser’ine dudak dayar asuman,
Ey ayetin çerağı, ey kör zifire ziya.
Sahrayı yelken eyler avucundaki ummân,
Sen alem uykusunda hayra varmış tek rüya.
Kirpiğinin yeliyle döner devran erenler.
İster Vuslat mülküne eşik kılsın Kibriyâ,
İsterse İsmail’im canım kurban erenler.

Gözlerin bahri bâde, gözlerin ruha sâki,
Hırkanın salkımıdır leylaktaki râyiha.
Evvelin aşk vefatı, ahirin aşka bâki,
Sen nârın otağında acziyetime vâha.
Vakit diz kırdı Hakka yerde zaman erenler.
Buketle kapısında ihlâsımla, Fâtiha,
Duysun gerdanı mihrap, kaşı keman erenler.

99