Page 100 - seyrani_siir_yarismasi

Ruh denen gamlı buğu vardı senle tacına,
Sen Yûsuf didarında müjdesiydin mavinin.
Hû ile Burak’tı dil nefesin miracına,
Gamzesine kuş gömdü ah tevazun sâbinin.
Zevrakın didesinden benim sızan erenler.
Pervanesine değmiş aşk fitilim Nâbî’nin,
Hâlâ kandili yanar sinem sûzân erenler.

Âlemin rahlesidir gül yüzünün aylası,
Aşka diz kırar elem değildir ulvi bendim.
Seninle nura döndü buhranın vaveylası,
Senin için var oldu bu kâinat efendim.
O’dur cemali Kâbe’m, dili süphan erenler.
Ey vücut şiârına eyle ruhunu takdim,
Görsün gülüşü gevher, nur–u Rahman erenler.

Olaydım ayağının kırk tozuna vilayet,
Ey gülüşü dergâhım, ey nuru makam–ı Kün.
Sen alnımın şehrinde saklı kalmış ziyaret,
Sarığından dökülür Hızır’a ilmi ledün.
Hülyası hasbihaldir, Hüsnü Kûr’ân erenler.
Aşk sunalı cihana Hakk gerçeği tebeyyün,
Vakit rükûyla hemhâl, ân Müslüman erenler.

“İnsan aşk libasıyla, ancak insan erenler..’’

100