Page 70 - hnc_hikaye_yarismasi

Hasan Nail Canat Hikâye Yarışması

“Gel, gel otur karşıma.” dedi Farhad Bey. Garîb yeniden karşısına geçip
oturduğunda biraz daha yumuşadı sesi tonunun. “Babam beni daha tek heceye
dilim dönmeden bırakıp gitmiş, oğlum. Çerçevesiz, çalakalem çizilmiş bir harf
gibi kalakalmışım ortasında her şeyin. Nereye sokulsam manalı bir kelime etmem
diye sana adadıysam, sana yasladıysam şimdi yüreğimi, yazıyı görünür edenin
kenarındaki yaldız olduğunu bilmemden. Ben ömrümün son ikliminde olsun,
sende görünmek istedim. Senin ışıltında, senin kattığın değerle. Sen de bunu
göremezsin... Şimdi gidebilirsin.” Gözlerinin içine baktı. “Belki bana sapa gelen,
sana doğru olur, kim bilir. Git, kendini yoluna ada.” diye ekleyerek ayaklandı.
Çalışmaya koyulmak üzere masasına doğru tereddütlü iki adım attı Farhad
Bey. Cepkeninden düşmek üzere olan cep saatini zamanı tutma gayretiyle zin-
cirinden yakalayıp yerine yerleştirdi. “Tan vakti çıkarsın.”

“Şimdi gitmek istiyorum.” diyerek doğruldu Garîb. Kalbi başka söylese de
ayak diremişti. O an gitmezse, hiç gidemeyecekti; soğursa yüreğinde cesareti,
yerini devralan her duygu birer bukağı takacaktı ayaklarına. Kapıya doğru hızlı
adımlar attı. Masasının başına geçmekte olan babasına, onu son kez görüyor-
muşçasına kederle baktı.
Onaylar gibi ağır ağır başını salladı Farhad Bey. Kalemini maktadan aldı,
önündeki sarı kâğıdın üzerinde yayılan mürekkep lekesiyle göz göze geldi.
Kusurunu görmenin farkındalığıyla gülümsedi. Şeyler ve kimseler kusursuz
değillerdi, babalar, oğullar, saatlerce başında ter dökülmüş yazılar, bir türlü
hacmini muhafaza edemeyen ve sonsuza dağılan noktalar, kar tanelerine yenilen
yalnız vahlar ağaçları…
Kapıdan çıkmışken geri döndü Garîb. “Son bir şey demeyecek misin?”
“Diyeceğim öğüt değil, rica. Ömür dediğin nefes sayısı kadarmış. Hat icra
etmek, işlenen her harfle, bu sebepten ömrü uzatır, derler. Hatırına düşersem
tut nefesini, olur mu, unutma. İnsan, unutur ya…”
Kandil kurudu, ışığı söndü, karşılıklı suretlerini iki gölgeye döndürdü, kör-
leşti bakış.
Farhad Bey, Müzehhip Sepehri’nin yıllar evvel vefat ettiğini Garîb’e diye-
memişti. Onun gözlerinde büyüyen yangında, zat ve sanattan ziyade ruhunu
bulacağı mekâna, belki de mekânsızlığa kavuşma arzusunu görmüştü. Onun
derdini, hâlden hâle seyyah olmanın otayacağını sezmişti. Garîb hastaydı;

70