Page 82 - Emir Kalkan Hikaye Yarışma

Emir Kalkan Hikâye Yarışması
gecikilmiş değeri düşünülerek acılar katmerlenmişti. İnsan nefesinden ekmek fırını
kadar ısınan vagonun içinde üstlerine çığ düşmüş gibi yürekleri donmuştu o gece.
İsyan çıkaran kalbi, Kırım’da cayır cayır yanan ciğeri, kardeşinin cesedini idrak eden
buz kesmiş beyni bilinmezlerdeydi o gece. O gece de Kırım’daki son gece kadar ağır
bir gece olmuştu.
Umay Ananın anıları depreştikçe içi daraldı nefesi derinleşti. Bunca yıla rağmen
Kırım’ın kokusu hala burnunda tütüyordu. Nasıl olurdu da geçmişin acıları her gün
bayat bir küf kokusuyla capcanlı karşısında dururdu. Bir çocuğu memeden kesmek
gibi bir şeydi bu. Vatansız bir insanın ne dirisi ne ölüsü sığabilirdi dünyaya. Onlarında
ölüm yolculuğu tam bir ayın sonunda Özbekistan’ da durmuştu. Gelecekleri hakkında
yalan yanlış doldurulan Özbek halkıda yurtsuz bu insanlara karşı hırçın yaklaşıyordu.
Orada yaşadıkları dramı hatırlamak istemezmiş gibi gözlerini kapatıp başını salladı
Umay Ana. Kalbi iyice yüzeyel atmaya başladı. Umay Ana’yı annesi yaşadıkları rezil
hayattan kurtulması için orda yaşayan Karadenizli bir ailenin yanına katıp Türkiye’ye
göndermişti. O aile annesine çocukları olmadığını eğer isterlerse çocuklarından birine
sahip çıkabileceklerini söylemişti. Ama annesi mümkün değil diyerek uzaklaşmıştı o
aileden. Kızını Türkiye’ye gönderme kararını sığındıkları harabeye iki kızını bırakıp
ekmek parası için gittikleri günün gece yarsı döndüklerinde vermişlerdi. Umay ana
o akşam açlıktan ağlayan ateşler içerisindeki kardeşini oyalayıp koynunda uyutmayı
başarmıştı. Annesi ve babası gece yarısı eve gelir gelmez yorgunluktan hemen uyu-
yakalmışlardı. Sabahın ilk ışıkları doğduğunda Umay Ana içinde burkulan bir acıyla
uyanmıştı. Garip bir his dürtmüştü sanki. Gözlerini açar açmaz garipliğin ne olduğunu
anlamaya çalışarak etrafına göz gezdiren Umay Ana koynunda kardeşinin soğuyan
bedenini hissedince korkuyla irkildi. Küçücüktü elleri… Moraran küçük elleri… Gülen
gözleri vardı iri iri… yarı açık tek bir noktaya bakan gözleri… Bu yazgıyı değiştirecek
duayı öğretmemişti babaannesi…
İşte o vakit on iki yaşındaki kızlarına da bir şey olmasından korkan ailesi onlara
ellerinden geldiğince destek olmak isteyen ailenin Türkiye ye dönüş yapacaklarını
öğrenince gözyaşları içerinde canı gibi sevdiği kızını aileye teslim etmişti. İşte Umay
Ana Karadeniz’e paramparça olmuş yüreğiyle bu şekilde gelmişti. Vatan hasretiyle,
aile özlemiyle, babaannesinin hatıralarıyla, kardeş acısıyla gelmişti. Birde ağacının
dalları vardı aklında. Çocukları olmayan bu temiz insanlar Umay Ana’yı çocukları gibi
bağrına basmış naif bir sevgiyle büyütmüşlerdi. Yaralarını sarmak için ellerinden geleni
yapmışlardı. Umay ana bir sabah kalktığında evlerinin önüne bir kayın ağacı dikilmiş
olduğunu görmüştü. Anne denilmeyi hak eden bu yüce kadına sevinçten ağlayarak
sarılmıştı. Geceleri Kırım’ı, babaannesinin hikayelerini, ailesini, kardeşlerini ve kayın
ağacının içinde sakladıklarını anlatırdı her gece ikinci annesi bildiği bu kadına. Aynı

82