Page 185 - hnc_hikaye_yarismasi

Sebahattin Günday | Sancı

gelmişti. Ya da hiç ayrılmamış, gitmemişti. Ben göremiyordum ya da görmeyi
bilmiyordum.

Şimdi her fotoğrafta ona bakar gibi kendime, kendimde ona bakıyorum.
Torunlarını özler, çıkar gelirdi. Hep öyle yatardı koltukta. Ameliyatlar, ilaçlar,
tedaviler… Yorgun düşmüştü emeklilik yıllarında. Oturmayı değil koltukta uzan-
mayı severdi. Yine öyle yapmış. Bir kolu ensesinde, başının ve yastığın arasında.
Diğer kolunu yanından koltuğun üzerine doğru uzatmış, eli koltuktan aşağıya
sarkmış. Çam reçinesi, çam talaşı kokardı elleri. Çalıştığı, marangozluk yaptığı
yıllarda şiir gibi işlediği ahşap işlemelerinin üzerinde, bir ipek kumaşta gezer-
cesine onları okşayan ellerini hatırlıyorum. Çok da güzel resim yapardı o eller.
Kara kalem resimler. Babamın çizdiği kuşlar geçiyor gözlerimden. Güvercinler,
keklikler en çok da yağmur kuşları... Kuşlar derken yüzüme, yüzüne bakıyorum.
Uykudaki gözlerime, gözlerine… En çok gözlerimiz benzerdi birbirine. Gözler
hiç değişmiyor. Gözler hep aynı. Çocukken aynı, büyürken aynı, yaşlanınca aynı.
İnsan gözden ibaret. Yaşarken bir bakış, ölünce bir bakış, bir göz olarak kalıyor
dünyada. Saçlarıma, saçlarına bakıyorum. Ağaran, beyazlaşan saçlarıma… Kar
yağmış saçlarıma, saçlarına. Şakaklarına, şakaklarıma kar mı yağdı, ne var? Kar
geliyor aklıma. Kar yağıyor ve içim ısınıyor. Çok kar yağardı eskiden. Babam
karı çok severdi. En güzel kar yağınca gülerdi babam. Kar bereket, temizlik,
kar ekmek derdi. Yüzü ışıl ışıl olurdu. En çok, en güzel, kar yağarken gülerdi.
Babam hep hüzünlü, sinirli, ağır düşüncelerle yüklü görünürdü kar olmadığı
zamanlarda.
Ne yaptıysa çocuklar yaptı. Onlar beni bu hâle getirdi. Onlar olmasa ben
böyle olmazdım. Onlar olmasa babam da olmazdı. Onlarla baba oldum. Onlarla
babam oldum. Onlara bakıp babamı, kendimi görüyorum. Babama bakıp onlara,
kendime gidiyorum. Bir yürüme, bir koşma, bir büyüme telaşı almış başını gidiyor
onlarda. Büyüyünce ne olacaksa… Ne olacak? Ben olacaklar. Şimdi küçükler.
Şimdi çok küçükler. Üçü de küçük. Hiç büyümüyorlar sanki. Hatta büyüdükçe
küçülüyorlar. Onlar büyüyor, ben küçülüyorum. Gün boyu koşmaca, gün boyu
büyüme, paylaşma, var olma, varlığını kabul ettirme isyanları... Arada hasta-
lıklar, kazalar, düşmeler, yaralanmalar... Hepsi büyüme telaşından. Ne olacaksa
büyüyünce. Uyumuyorlar. Uyumak istemiyorlar. Uyuyunca dünyadan, hayattan
bir şeyler kaçırıyormuş gibi uyuyorlar. Biz uykuda büyürdük, şimdiki çocuklar
ağlayarak büyüyorlar. Oyun, oyun, oyun… Geç saatlere kadar oyun… Sonra
yorgunluk, sonra bir köşede düşüp uykuya dalmalar. Kucağıma alıp yataklarına

185