Page 200 - hnc_hikaye_yarismasi

Hasan Nail Canat Hikâye Yarışması

Bir elinde bavul bir elinde ben. Her şeyi geride bırakırken de ağladık.
Yaşanır mıydı bir avuç toprağın içinde? Yaşandı. Yaşanıyor. Sevgine ihtiyacı
olan varsa acı bal oluyor da yutuluyor.
Kışa yeni evimizde girdik. Bahar gelecek, diye heveslendim ama hazan geldi
ve ben ilk o zaman tek başıma ağladım. Çünkü En Sevdiğim; insanlığın acısını,
toprağın hasretini çekiyordu. Günden güne solan canı susuz kalan toprak gibi
kuruyordu.

“Artık ağır geliyor bu yük,” dediği gün yükünden kurtulmaya gitti. Nereye
gitti bilmiyorum.
İşte o gün tek başıma ağladım.

Oysa hayaller bambaşkaydı.
“Şimdi mutsuz musun, diye sorarsan hayır, mutsuz değilim ama huzurlu da
değilim. En Sevdiğim’ den sonra zor günler geçirdim ama sen geldin. Emanet
edildiğim kıymet bilmeyen genç kadından sen kurtardın beni. İyi ki geldin.
‘Sevgi…’ dediklerim gitti ama ben, seni de sevdim.”

Sevdim kelimesini duyunca ruhu aklının peşini bırakıp döndü yanıma. Bir
yanım seninleydi, diyen gözlerle baktı ve
“Benim sevgi dediğim de başkasını sevmeye gitti. Benim seveceğim beni
sevebilecek biri çıkıp gelir mi dersin?” diye sordu.
Bu soru kızgın bir demir gibi değdi yüreğimize ve biz kendimize döndük.

Ve ağladık!

200