Page 223 - hnc_hikaye_yarismasi

Onur Cansever | Bir Adam Bir Kapı
Bir Adam Bir Kapı

O nur C anse ve r

Adam yürümeye meyilliydi. Yürüdü, yürüdü… Kapıya yaklaştı. Durdu. Bir
adım geri çekildi. Arkasında ne olabilirdi. İhtimalleri düşündü. Bu sırada, bütün
ihtimaller başına üşüştü. Sendeledi önce. Gözlerini kapadı. Kötü düşünceleri
kovdu zihninden. İyilere dönüp bakmadı. Açtı gözlerini. Elini yavaşça kapıya
uzattı. Kulbunu kavradı. Derin bir nefes aldı. Bekledi, bekledi… Derin derin
kapıya baktı önce. Sonra kendine baktı. Kapı güzel ve fiziksel olarak gösteriş-
liydi. Kendi hakkında yorum yapmadı ama kapı kısaydı. Belli ki girmesi için
eğilmesi gerekti ya da eğilmesi istenmişti. Bu ihtimal onu korkutmadı. Çünkü
birçok kez sürünmüştü. Terlemeye başladı, tedirgindi. Korku ve merak…Tüm
duyguları aynı anda yaşamaya başladı. Eli hâlâ kulptaydı. Bu karmaşada iyice
sıkmıştı kulbu. Farkında olmadan kavramış olduğunu ve onunla bütünleşmeye
başladığını hissetti. Hemen gevşetti biraz. Ama çekmedi elini. “Açmalı mıyım?”
diye sordu kendi kendine. Kovdu hemen bu soruyu. Sanki soran kendisi değil-
miş gibi. Ama açmalıydı. Açması gerekti. Çünkü hep açmıştı o. Kendini ve
düşüncelerini toplamaya başladığı sırada kapının arkasından gelen bir çığlık
sesiyle irkildi. Eli ayağına dolaştı. Bacakları titremeye başladı. Kalbi yerinden
çıkacak gibiydi. Vücudunu kontrol edemediğini hissetti. Ne oluyordu ona. O
hiç böyle olmamıştı. Her durumda sakinliğini korurdu. Ama bu sefer farklıydı.
Bu durumdan çıkması gerektiğini biliyordu. Engel olmalıydı. Gözlerini kapadı.
Derin derin nefes almaya başladı. Yaşadığı adrenalin ona engel olsa da başardı.
Kendi kontrolündeydi artık. Kapıya iyice yaklaştı.

Kulağını dayadı, bir şeyler duyma kaygısıyla. Ses yoktu. İyice odaklanmak
için gözlerini de kapadı. Bekledi… Dinledi... Duyamadı hiçbir şey. Gerçi duymak
istiyor muydu?

Duysa bile, duyacağı şeylere hazır mıydı? Onu da bilmiyordu. Bıraktı bu
düşüncelerini.

223