Page 225 - hnc_hikaye_yarismasi

Onur Cansever | Bir Adam Bir Kapı

Bu kapı iyi veya kötü yönde dengeleri değiştirecekti. Hangisi ağır basabi-
lirdi? Dengeleri bozmalı mıydı? Yine sorulara daldığını hissetti. Kovdu hepsini.
Vurmaya karar verdi. Çünkü içeride biri vardı. Biliyordu.
Duymuştu da. Tek yapması gereken gücünü toplamaktı. Biraz geri çekildi.
Derin bir nefes aldı. Elini kaldırdı. Ve vurdu üç kere.

Tık…tık…tık… Kalp atışları hızlandı yine.
Nefes alışverişleriyle birlikte ama olmadı.

İçerideki sessizliği bozan sadece kapıya indirdiği darbelerdi. Kapı ve içeri-
deki ses hâlâ kayıtsızdı. Artık tek ihtimali kalmıştı. Ya açıp girecekti, ya dönüp
gidecekti.

Dönüp gidemezdi. Çünkü hiç yapmamıştı.
Hiç yarım bırakmamıştı. Derin bir nefes daha aldı. Kulbu yavaşça aşağı
indirmeye başladı.
Açtı. Korku filmlerinde ki gıcırdamayla ittirdi kapıyı. Ürperdi. Gözlerini
kapamıştı kapıyı açarken. Bir adım attı içeri. Sonra bir adım daha. Kulbu hiç
bırakmadan. Gözlerini açmalıydı artık, neye açtığını bilmeden.
Yavaşça oynattı göz kapaklarını. Sanki hiç acelesi yokmuş gibi. Durdu ve
gözlerini birden açması gerektiğine karar verdi. Eli hâlâ kulptaydı. Güç alıyordu
sanki ondan.
Artık açmalıydı ve yaptı, korkmadan. Ürperdi yine, tüyleri diken diken oldu.
Gözlerini açtığında tek gördüğü ve bulduğu kendisiydi.
Kendini bulmuştu artık. Aramamasına rağmen. Dizlerinin üzerine çöktü,
kapandı.

Ağladı biraz sonra kalktı. Yavaşça kapısına yaklaştı ve kendine açılan kapıyı
kendi üzerine kapattı.

225