Page 231 - hnc_hikaye_yarismasi

Ayşe Nur Dağlı | Kaybolmak Aslında Büyümekmiş

-Ne çok güzel kokar?
-Menekşeler. Menekşeler dedim ya.

-Menekşeler kokmaz ki.
-Hayalimde kokuyor, dedim; duymadın mı?
-Peki, kokusu nasıldır?

-Çok çok güzeldir. İstersen gel götüreyim seni.
-Nereye?

-Menekşeler diyarına.
Yerinden fırlarcasına ayağa kalktı çocuk. Elinden tuttu kızın. Sabırsızlık
içinde elinden çekti. Sürüklercesine götürüyordu çocuk kızı “menekşeler diyarı”
dediği yere. Öyle bir yeri duymamıştı hiç.
Şimdi gidip görecekti orayı. Biraz ilerledikten sonra büyük, dalları boşluğa
uzanan iri bir ağacın altında durdular.
-Geldik, dedi çocuk.

-Hani nerde menekşeler?
-Şu ağacın gölgesinde. Görmüyor musun?

Çocuk hayalini anlatmaya koyulmuştu. Kız ise çocuğun anlattıklarını hay-
ranlıkla dinliyordu.
-Bak ne güzelde dans ediyorlar değil mi?
Kız başını salladı. Çocuk onaylandıkça mutluluktan havalara uçuyor, ne
yapacağını şaşırıyordu. Dans ediyor, hayali çiçeklerini öpüyor, onlardan koparıp
kızın saçlarına takıyordu. Sorulara devam etti çocuk:
-Menekşelerin mor kokusu geliyor mu sana da?

Gözlerini kapattı kız. Yüzünde koskocaman bir tebessüm vardı. Bahar kokulu
havayı içine iyice çektikten sonra:
-Gelmez olur mu? Geliyor. Mis gibi kokuyor. Umut gibi kokuyor.

Çocuk sevinçli bir heyecan içinde titredi. Kızın yaptığı gibi gözlerini kapattı
ve tekrarladı:

231