Page 77 - hnc_hikaye_yarismasi

Muhammed Yasin Başkan | Uygun Adım

İçeri girdin.
İnsanlar bir şeyler içip müzik dinliyorlar.

Bu saatte bu kadar yüksek ses çevreyi rahatsız edebilir diye düşündün.
Anlamsız!
Herkes kendi savaşıyla meşgul değil miydi?

Boş bir masa aradı gözlerin. Yürüdün, yürüdün ve işte boş bir yer ilişti göz-
lerine. Tam oturmak niyetiyle adımlarını atıyordun ki bir kadın çekti sandalyeyi
ve oturdu masaya. Donup kaldın sen.

Ellerin siyah montunun cebindeydi ve gözlerin kadına kilitlenmişti. Kadının
kendisi değildi dikkatini çeken, onun bir anda belirivermesine inanamıyordun.
Devirdin bakışlarını ve başka masa aramaya koyulmak için arkanı döndün.

“Oturabilrsin.” dedi bir ses.
Tekrar geri döndün ve o kadının sana baktığını gördün. Sen ruhsuz bir şekilde
orada dururken kadın eliyle boş sandalyeyi gösterdi.
Bu kadının da önünde sonunda ölecek olduğunu bilmek gerçekten farklı
bir histi. Kendisi bir gün öleceğini mutlaka biliyordur ancak müzikholde böyle
tatsız şeyler pek düşünülmez.
Hatırlıyor musun?

Ürkmüştün.
Neden ürkesin ki?

Oturup iki bardak bir şeyler içip gidecektin.
Ama yalnızlık hissi yükselmeye başlamıştı içinde. Sanki kadın hiç orada
yokmuş gibi, sanki yanlış mekana girmişsin gibi hızlı adımlarla çıkışa yöneldin.
Müziğin ritminden hızlı atıyordun adımlarını.

Yürüdün, yürüdün, yürüdün ve işte dışarıdasın.
İlk yaptığın şey derin bir nefes almak oldu. Saatlerdir suyun içinde kalıp da
sudan kafanı çıkarmış gibi hissediyordun.
Susmuştun.

77