Page 79 - hnc_hikaye_yarismasi

Muhammed Yasin Başkan | Uygun Adım

Velhasıl yolun yine farklı değildi.
Seferin boş sokaklardı yine.

Adımlarını hiç olmadığı kadar seri atmıştın o gün.
Yürüdüğün kaldırımın üzerinde ağaç yaprakları vardı. Yapraklara bastığın
zaman çıkan ses senin favori sesindi.
Hatırlıyor musun?

İnsanın favori sesi olur hiç diye sorma, var işte senin. Basa basa yürüyordun
o yapraklara. Sen bastıkça onlar çatırdıyor, onlar çatırdadıkça sen basıyordun.
Ta ki dünkü müzikholün önüne gelene kadar.

Kapalı olduğunu düşünüyordun ancak camdan bakınca içeride birinin oldu-
ğunu gördün. Girdin içeri ve kapının önünde durdun.

“Henüz açmadık ağabey.” dedi bir ses.
Masaların üzerine bir şeyler bırakıyordu genç sayılabilecek bir adam.

Elbettte duydun bu sesi ve gördün o genç adamı ama ayakların seni itmeye
başladı içeri doğru.
Genç adam bakakalmıştı sana.
Yüzündeki tuhaf ifadeyi görmüş olacak ki elindeki bezi bırakıp sana doğru
yaklaştı,

“İyi misin?” diye sordu.
İyi miydin gerçekten hatırlamıyorum ama kötü olduğun söylenemezdi.

Etrafa göz atmaya başladın. Başkasının olup olmaması senin için önemli
değildi. Ancak sadece ikinizin olması nedense hoşuna gitmişti.

İçinde öyle bir his belirdi ki, ne dünkü ölüm hissinden tamamen kopuk
nede hayata tamamen bağlı derin bir his. Yaşamın ne kadar da kararlara bağlı
olduğunu düşünüyordun. Anlık bir şey.

Ellerin her zaman olduğu gibi siyah montunun cebindeydi.
Gözlerindeki tuhaf bakış yerini yavaş yavaş öfkeye bırakıyordu.

Kalp atışların hızlanıyor ve alnın terliyordu.

79