Page 120 - Emir Kalkan Hikaye Yarışma

Emir Kalkan Hikâye Yarışması
gibi birkaç ailenin daha olduğunu akşam karanlığı tamamıyla çöküp kamyonete
geçince gördük. Onlarda savaştan kaçıp gelmişlerdi buraya ve buradan da kısmet
olursa inşallah İstanbul’a. Kasanın içinde kim varsa umutluydu. Buna sebep yeni ve
güzel bir hayata dair beklentilerdi. Memleketlilerini bulmak anneme de çok iyi gel-
mişti. Sohbet ederek içini iyice dökmüştü yol boyunca. Yüzüne bakınca daha sakin
ve rahatlamış olduğunu görebiliyorduk. Yol bir buçuk gün sürdü. Ulaşmamıza az
kaldığını şoförün eliyle brandaya hazırlanın diyerek birkaç defa sertçe vurmasından
anlıyorduk. O an ben abimin yasaklayıcı bakışlarına rağmen kasanın iyice kenarına
yaklaşmış ancak bir delik kadar bulunan bir aralıktan dışarıya bakmaya başladım.
Gördüğüm üzerinden geçtiğimiz kocaman bir köprü ve altından akan kocaman bir
nehirdi. Bu nehir masmaviydi ve güneşin üzerine düşen ışıklarıyla parıldıyordu.
Üzerinde de irili ufaklı bir sürü gemi vardı. Gördüğüm manzara o kadar güzeldi
ki ömrümün sonuna kadar unutamam bu anı. Sonradan biz İstanbul’da yaşamaya
başlayınca köprünün Boğaziçi köprüsü, kocaman nehir dediğim suyunda masmavi
bir deniz olduğunu öğrendim. Bu ilk görüntüler beni derinden etkilemişti. Böyle bir
yerde yaşamanın tahmin ettiğimden de güzel olacağına artık tamamen inanmıştım.
Ama hayatın insana hep şüphede yaşaması gerektiğini öğrettiği gerçeğiyle sonraki
zamanlarda acıyla yüz yüze kalacaktım.
Bundan sonra ki kısımda güzel şeyler anlatmayı her şeyden çok isterdim ama
savaşın bizi paramparça edip sürüklediği burası, bizim toparlanacağımız yer olmayışı
sebebiyle giderek ve daha derinden parçalandık.
İstanbul’daki ilk günlerimiz hayli zor geçmişti. Burada bazı insanlar bize korkulması
gereken yaratıklar gibi bakıyordu. Hem bu bakışların bize yaşattığı küçümsenmişlik
olsun hem de paramızın bitip aç susuz kalmamız olsun her şey kötü gitmekteydi.
İstanbul’un bütün güzelliğine rağmen burada aç olup yabancı bulunmak içimize
ancak kötü şeylerin doğmasına sebep oluyordu. İnsanın her tülü şeye alışabildiğini
ilk birkaç ay içinde öğrenmiş oldum. Bir süre sonra ne açlığımız ne de tiksinir gibi
bakışlar bizi o kadar rahatsız etmemeye başlamıştı. Ama gelirken kurduğumuz
hayallerden hiçbirinin gerçekleşmemiş olması hem umudumuzu tüketiyordu hem de
hevesimizi söndürüyordu. Sokaklarda yata kalka, iyi insanların verdiği yiyeceklerle
yaşamaya iyice alışmıştık artık. Ülkemizde savaş olmasaydı da evimizde otursaydık
dediğim çok oldu böyle zamanlarda. Ama elimizde olmayan bir şey yüzünden bölük
pörçük bir haldeydik. Zaten orada bıraktığımız babamız ve büyük abimizi de neredeyse
unutmuş gibiydik. Annemin onların adı geçince yaşaran gözleri olmasa biz de ruhsuz
bir şekilde alışmış bulunacaktık yokluklarına.
Evimizden ayrılalı iki sene olmuştu artık ve ben on yaşına basmıştım. Doğum
günümün kutlandığı günler her ne kadar bana uzak gelmiyor olsa da saatten, günden,

120