Page 132 - Emir Kalkan Hikaye Yarışma

Emir Kalkan Hikâye Yarışması
“Sen, elindeki el bombalarının pimini çekip bekleyeceksin. Sayacağız. On saniye
geçtikten sonra tuğlayı cama fırlatacağım. Cam kırıldıktan sonra el bombalarını içeri
atacaksın. Cephaneliği patlattıktan sonra arkamıza bakmadan uzaklaşacağız.”
Katır Mehmet başını salladı. Ahmet Mirza bir süre bekledi. Ardından kısık bir sesle
“başlıyoruz” dedi. Katır Mehmet el bombalarının pimini çekti. Saymaya başladılar.
Üçü de inanılmaz gerilmişlerdi. Kış aylarında soğuktan dümdüz görünen elektrik
telleri gibiydiler. Sayma onu bulduğunda Ahmet Mirza tuğlayla camı kırdı. Diğeri
el bombalarını içeriye attı. Hemen geriye doğru kaçtılar. Uyanan nöbetçilerin sesi
geliyordu. Üçü kendilerini ağaç dibine attılar. Cephanelik patladı. Gecenin karanlığı
ses ve alev kesmişti. Gökyüzüne yükselen kırmızı ateş, gecenin lacivert karanlığını
renklendirmişti. Etrafa çeşitli parçalar düşüyordu. Koşup diğer evin önüne geldiler.
O sırada yaralı bir nöbetçinin çıktığını gördüler. Ahmet Mirza tabancasını çekti. Tek
hamlede ateşledi. Gecenin karanlığını ikinci bir ses kesti. Cephanelik yanıyordu.
Gecenin karanlığında belli bir yerde kırmızı bir alev parlıyordu.

“Gitmemiz gerekiyor. Onlar olayı öğrenene kadar, bizim sabaha Ağdam’a ulaş-
mamız gerekiyor.”
Katır Mehmet kesin konuşmuştu. Hocavend’in gecesi koskoca bir şahitlik yapıyordu.

Yarım saat yol aldıktan sonra karşılarına iki katlı bir ev çıktı. Bahçesi ıssızdı. Kim-
seler görünmüyordu. Evin sağ tarafı simsiyahtı. Çeşitli yerlerinde çatlaklar oluşmuştu.
Kapıyı açtılar. İçeriye girdiler. Ev sakinleri, evi terk edip gitmişti. Tavandan avizeler
düşmüştü. Yerlerden halılar toplanmıştı. Koridordan ilerleyip oturma salonuna gir-
diler. Köşede soba vardı. Sobanın yanında odunlar dizilmişti. Sobayı yaktılar. Kısa bir
süre sonra içerinin ısındığını hissettiler. Evin kapısını iyice kilitlediler. Katır Mehmet,
sobanın üzerinde kaynayan küçük demlikten tarçın doldurdu. Tarçının kokusu evin
içerisinde yayılmış, eve hoş bir koku vermişti. Üç kişi tarçınlarını alıp, koltuklara
kuruldular. Evin perdeleri çekilmişti. Uyku gözlerine hücum ediyordu. Dakikalar
geçtikçe ağırlaşıyorlardı. Katır Mehmet bir buçuk gündür uykusuz olduğunu anımsadı.
Uykuya dalmak üzereyken sokaktan bir arabanın geçtiğini işittiler. Ayağa fırladılar.
Evin kapısını yavaşça aştılar. Arabanın görüntüsü gittikçe küçülüyordu. Belli bir
müddet sonra görünmez oldu. Ahmet Mirza, Katır Mehmet ve kadın Ağdam’a giden
yola doğru koşmaya başladılar.
Üç kişi, koştular, koştular, koştular.

✥

132