Page 69 - Emir Kalkan Hikaye Yarışma

Ayşe Ünüvar | Hem Kadınım Hem Elif
“İçimde büyüttüğüm cümleler çocuğum benim. Türkü olup yakıldığı günden beri
her türkü çocuğum benim. Ondan sebep el dölsüz görse de ben dölsüz değilim. Kaya
çiçeği, ayı gülü, navruz, çiğdem, akça bardak, nergis, öksüz sümbülü, mor salep,
börük, ana tüter de benim çocuğum. Ceylan, kurt, tilki, geyik, canavar, ayı, tavşan,
sincap, porsuk, yılan, kertenkele, el öpen, mal bekçisi, gözsüz, börtü, böcek, yaralı
karga, ala karga, saksağan, ibibik, barı serçesi, keklik, dağ güvercini, kırlangıç, kartal,
doğan… da benim çocuğum. Çam, ladin, ardıç, yağlı ardıç, kokar ardıç, mavi ardıç,
meşe, şimşir, kasnak, geyik elması, böğürtlen, karamuk… da benim çocuğum… Şu
gördüğün ardı arkası kesilmez kara kıl çadırlarda büyümüş er avrat olacak her canın
hayalleri, ümitleri, rüyaları, kınalı elleri, kokulu mendilleri, ağıtları, ucu yanık mek-
tupları… da benim çocuğum… Sorsan dölsüzüm. Sorsan elsizim. Ama diyemezler
ersizim. Erim var benim. Erim gönlümde gonca bir gül tarlası. Dağda gül açmaz bilir
misin? Ondan derim gül tarlası deyi. Taşların kınası olur bizim buralarda bilir misin?
Bilmezsin helbet nereden bileceksin! Kına yakarlar gelin olacak kıza, al bağlarlar çadır
direğine oğlanlar mutludur erliğim tamam olacak deyi. Kızlar mutludur döl tutacak
erim süt verecem yavruya deyi. Üç etekler giyinir gelinler. Damatlara da al bağlarlar.
Al sevincin bayrağıdır obamda. Kara yazma bağlar ölüsü olanlar, şehit verenler, mürü-
vvet görmeyenler. Ben bilmem kara. Bağlamamda. Bilmem karayı. Mordur rengim
benim. Mor severdi dengim benim. Al bağlamayı al giymeyi de severim. Erim ölmedi
erim yüreğim de al gül tarlasıdır benim. Öyle ya! Deyiversene sevdin mi? Sevdin
helbet öyle dedin demin. İçinde ölmüş. O zaman sevmemiştir sevmemişsindir derim.
Sevilen ölmez ki. Bakidir aşk Hak yarattığından beri. Bir okuyan bilir aşk ipliğinin
düğüm edildiğini. Okumamışsın sen okuyamamışsın. Okudum. Yazdım. Bilirim deyi
gezinme. Yazarsın. Bilirsin ama gördüm ki okuyamazsın çünkü aşk değmemiş yüre-
ciğine. Yüreğine aşk değmeyenler heriflikte avratlıkta erlikte dişilikte döl tutmada
ararlar sevdayı. Bilmezler ki aşk sırdır bağlar kördüğümle iki yüreği ebede kadar.
Sonra derler ki ardım sıra; Delidir! Ne yapsa yeridir. Ve dağlara salarlar seni. Adın
çobandır! Adın Elif! Adın yalnızlık! Adın mektupçu! Adın KADIN! Adın YOK! Ve Adın
ELİF! Bilmezleri bilen. Arayan kovalayan, içine saklayan, sevenleri birbirine beleyen,
el bilmese de kendini bilen. Âşıkların arayıcısı, bir âşıklarca yüreği tam bilinen.
Kınasını gülünür diye değil de taşlarını yüreğinden bildiğinden, kına taşından deren.
Ele göre deli! Kalbime göre ben! Delilikse sevdiğinin kekik kokusunu son nefesine
kadar içine gizlemek evet deliyim. Evet kadınım. Evet Elif’im ben. Kadın mısın sen!
Adın ne! Sanın olmadan kadınlığın mı önde! Sevmiş misin sen sevdiysen söylesene
şimdi sevdiğin nerede? İçine saklayamayanlar, örfü töreyi ad edip yüreğine kıyanlar
sevdim demesin ulu orta öyle. Ne kadın ne erkek insanız böylece bir bilen bir anlayan
gerek bize. Moderen dünyanızda var mı böyle; Sevdiğini ruhuyla seven kalbini gergef
edip ölmeyenine söz söz mektup dizen. Er değilsin başında er olmalı dendiğinde,

69