Page 135 - hnc_hikaye_yarismasi

Hasan Demir | Filizkıran

Ya yakılacaksın ya da toprak altına gireceksin. Yani ya tamamen ortadan
kaybolacaksın ya da görünmez olacaksın. Adın var, mezar taşın var, ziyaret var,
bayramlar var… Sadece mezar taşında yazan bir yazıyla hatırlanmak istemiyo-
rum. Kimseye mezar taşımdan bakmak istemiyorum.
Çoraplarım terledi, iğreniyorum. Ayakkabılarımı çıkarınca kokacak. Sonra
duş alınacak, saçlar kurutulacak. Kısaltmalı bu saçları. Sonra? Sonra uzanmalı
biraz, kafayı kafalardan uzak tutmalı bir süre. Kendi küçük sınırlarında dolan-
dırmalı. Mezarlıktan sonra gidilecek en iyi yer neresidir?
Beyaz, tozlu duvarların içinden çıkıyoruz. Üzerimde ne bir hafiflik ne de
bir yük, sadece bu durumu kabullenmenin tekrarı var. Demir kapıdan çıkan
ötekilerden ayrıcasız bir siliklik.
Arabanın burnu şaşkın şaşkın dönüyor, nereye gideceğini o da bilmiyor.
Arkada kaldı artık.

İnsanlar arkada kaldı. Tek damla ıslaklıkla tanışamayan mendiller, kalabalık
etmeye gelenler, meraklı yaşlılar, üzüntünün ucunu kendine doğrultan yaşlılar,
düşüncesiz ağlaklar, ölü bedenden daha soğuk sarılmalar…

Arkada kaldı, arkada.
Her şey olmasa da arkada kaldı artık, arkada.

O, arkada kaldı. O diyebilir miyim artık? Bu kadar çabuk bunu aklıma
getiriyorum. O, artık o.
Arkada kaldı.
Arkada.

Her ş… Kalabalık her yer, kalabalık. Bitmedi mi yoksa hâlâ? İnsanlar gelip
geçiyor ya da sadece giden biziz. Dükkânlar; pantolonlar, donlar, çıplak man-
kenler; mankenler neden çıplak ki?

“Güllük” diyor babam bu kadar kalabalık olmamalı trafiği. “Güllük” diyor
bastıra bastıra, sesi çıkmayan her harfin sırtına vurur gibi. Boğuk sesler koşuyor
çağrısına birer tokattan fazlasını hakları görerek. Çıplak bir manken daha.

Niye çıplak bu mankenler diyorum, ha niye çıplak?

135