Page 144 - hnc_hikaye_yarismasi

Hasan Nail Canat Hikâye Yarışması

yakarışını duyuyorum. Haklılar. Çoktandır bu âleme başka bir âlemden olan
biri gelmemişti. Ne bir deliyim ne de veli olduğumu bilmekteyim… Bendeki bu
hâl fazla gözüme batmış olmalı ki “İşte başa belâ!” dedim kendi kendime. Sen
misin onlara bahşedilene talip olan?
Gecenin bir yarısı aldılar beni. Gecenin bir yarısı in cin top oynuyor. Kaya-
lıklardan dikkatli adımlarla geçtim. Ayaklarımı tuzlu suya yahut zemzem suyu
serinliğinde yıkadılar, hatırlıyorum. Bir yandan da bağıra bağıra ezberimdeki
tek şiirimi dua niyetine okuyorum. İçimden okuduğumu sanırken o vaktin
ihtişamında dıştan söylüyormuşum. Ne bağırıyorsun kardeşim, dedi bir ses.
Kafilede bize eşlik eden kâtiplerden birinden geldi yahut karanlıkta göremediğim
sonsuzluk odalarından biri olsa gerek, dedim. Karanlığın belli belirsiz renk deği-
şimine alışan gözlerim sesin geldiği yakınlıkta birine rastlamadı. Bilmiyordum
daha ya? Şiirimi bir daha okudum.

Bir daha aynı ses duyuldu. “Gecenin rüyasının duasını istemekle bu şiir uymuş
mu sen söyle?” dediler. Yahu bırak şiiri, şurada on sekiz bin âlem yolumuz var.
“İnsaf yahu! Ben bu sesi tanıyorum.” dedim. “Vallahi tanıyorum. Bu Tapduk
Emre’nin sesi. Gönderdiğim yazıları didiklemesi yetmiyormuş gibi burada da
buldu beni. Bari sen kalaydın orada.” dedim. “Yârensiz düğün olur mu?” dedi.
“Hiçbirinizi sevmeseydim.” dedim, “Yine gelir miydiniz gecenin bu vakti?”
Hiç kimseden ses yok. “Tamam.” dedim. Bu işin sırrına vâkıf olmaya başladım.
Gizi bulduracak yol varmış da haberim mi olmaz benim? Hadi bakalım.
Gecenin rüyasının duasını edip onların her birine öyle şeyler söyledim ki her
biri şaşırıp kaldı.
Bugün mağaradan gelirken tanıştığım dervişlere yükleniyorum en çok.
Duydum ki adıma dua okuyorlarmış. Oldu mu ya? Hem Molla Kâsım o vakit-
ler neredeymiş? Onca yolcu sizin yüzünüzden… Tövbe tövbe…
Hepsine tek tek cevap veriyorum. İçim hiç mi hiç rahat değil.

İçlerinden birine cevap bulamıyorum.
Hani şu “Burada Üçler, Beşler, Yediler ve Kırklar yatıyor” diyerek kolumdan
çeke çeke uzaklaştırdığın taş ev yok mu? İşte o ev. O koca ev, önündeki sık
yapraklı dalları aralayarak yüzüme kadar eğilmez mi? Bir an üstüme yıkılacak
sanıyorum. İşte bir senin sözüne boynum eğik duruyor.

144