Page 155 - hnc_hikaye_yarismasi

Özge Korkmaz | Akik

Dar öğrenilir darda
Geçti ayazım getirme geri

Kafamı kaldırdığımda yorgun gözleriyle buluştu gözlerim. Zaman kavra-
mını yitirdim o an. Ağzımdan “Ko..kolye.” lafı çıktı birden. Böyle bir rastlantı
mümkün müydü gerçekten? Şu an otobüste uyuyor ve rüya görüyor olmalıy-
dım. Rüya da olsa, ona sarılmak ve her şeyi unutmak isterken kalbim, dilim
müsaade etmedi.

“Kolyemi bulmuşsunuz, almaya geldim.”
…

Tam uykuya dalacakken kapı çaldı. Bu saatte kim gelir diye düşünerek
kapıya gittim. Yarı uykulu bir şekilde açtım. Oydu. Yok değildi, gözlerim beni
yanıltıyordu. Hayır oydu, kanlı canlı karşımda duruyordu. Gözleri yakından
çok daha güzel. O da şaşırmış belli yüzünden. Ben heyecandan tek laf edeme-
yince o girdi söze.
-Kolye... Yani benim kolyemi bulmuşsunuz, almaya geldim.

Yazdığım notu gösterdi. Kolye onundu. Bunca şey boşuna bir araya gelmiş
olamazdı. Olsa bile bu mucizeden başka bir şey değildi.
-Ben kolyeyi değil, sanırım seni buldum.
Gözleri doldu. Sarıldım. Sanki dünyayı aldım kollarımın arasına. Meğerse
baktığım bulutta, okuduğum kitapta, içtiğim sigarada, masada, manzarada
onu aramışım ben hep. Sanki gözümdeki gözlüğü arar gibi aramışım yıllarca.
Bende olduğunu fark etmeden, benim olanı aramışım. Ben bunca ömrümü onu
bulmak için harcamışım. Artık eksik kalan parçamı tamamladım. Sonra gözle-
rimi kapatıp derin bir nefes aldım.

155