Page 244 - hnc_hikaye_yarismasi

Hasan Nail Canat Hikâye Yarışması

meyen şarkıları vardı onlar ile ilerledi. Yüzündeki anlamsız gülümseme ile bindi
geçen ilk minibüse. Bulduğu ilk boş yere oturup bilinmeyene gitmenin keyfini
çıkardı. Etrafındaki insanları izlemeye başladı. Karşısındaki kadın çekti dikka-
tini. Yazmaya başladı defterine "Yorucu bir gecenin sabahında..." isim bulamadı
kadına. Daha fazla incelemeye karar verdi. Sarı saçları, çilli yüzü ve göz altı
morlukları çarptı gözüne. Hala karar verememişti. "S." demeye karar verdi en
sonunda. "Sonuçta benim hikayem, benim kurallarım..." Devam etti yazmaya
"... S, çok sevdiği arkadaşları ile buluşmasını düşünüyordu. "Kıyafetine ve
makyajına odaklandı bu kez. Tam kadının rujuna bakmaya yeltenmişken göz
göze geldi kadınla. Yakalanmıştı, utandı ama üzülmedi. Bugün özeldi ya, üzü-
lemezdi. Kalabalık bir çocuk parkı fark edip indi minibüsten. Boş bir banka
oturdu. Ne oynayacaklarını tartışan bir çocuk grubu çekti dikkatini. Dikkatli
baktığında çocuklardan biri çok tanıdık geldi. "Güneşin çarptığı çocuk..."
Çocuğun güneşle birleşen gözlerini gördüğünde ruhunda hissetti yaşamı. O
kadar fazla şey geçti ki kafasından... Dünyadaki tüm tilkiler kafasında gibi
hissetti. Sanki sadece ikisi vardı dünyada. Çocuğun dipsiz bir kuyuyu anımsatan
gözlerinde kayboldu. Sadece çocuğa bakmak istedi. Çocuğun ona dönüşü ve
tebessümü iyice sersemletti Nevizade'yi. O tebessüm ile yedi cihan çiçek açtı.
Çocuk bir anda büyüdü, gelişti. Yere göğe sığmayacak kadar büyüdü. Kafasın-
daki tilkiler de durmuştu çocuk büyürken. Birini yakalayabildi bu sayede, "Ne
derdi o? 'Ölüm bir doğum, doğum bir ölümdür. Eğer ölürsem şimdiden, bil ki
doğacağım yeniden...' " Gözlerini kırptı. Her şey eskisi gibiydi yine. Elinde
hissettiği ıslaklık ile endişelendi, tozlanmış Tanrısına yalvardı gözyaşı olmaması
için. Bugün ağlayamazdı... Çocuğa yeniden bakacak cesareti bulamayıp hemen
eline yöneltmişti bakışlarını. Elinin mavi olduğunu gördüğünde çok rahatlamış,
minik bir nefes çıkarken dudaklarından "Eski şeyler hep sorun çıkarır zaten."
demişti. Cesaretini toplayıp çocuğa baktı, oyununa dönmüştü banktaki sarı
bereli kadını unutup. Kızdı 'sarı' nasıl unutulabilirdi ki? Etrafına biraz daha
baktı. Neredeyse her şey sarıydı. Kaydıraklar, salıncaklar, çocuk paltoları...
Şaşırdı, sarıyı sadece onlara özel sanırdı. Salıncaklara çevirdi gözlerini. Sahi
unutmuş muydu bu salıncakları, onun yüzünü, gülüşünü? Değişken ruh halinin
etkisiyle kıkırdadı, unutamazdı çok iyi biliyordu bunu. Geçmişine dair her şey
puslu olsa da o hep netti. Her anları, her anıları netti. Gözlerinin yine dolduğunu
hissetti. Kafasını başka bir şeye vermeliydi. Ağlayarak geçen kırmızı kabanlı
kadını gördü. Etrafına baktı. Sadece o görmüştü anlaşılan bu kadını. Açtı def-

244