Page 25 - hnc_hikaye_yarismasi

maharetli olacağa benziyordu. Dükkâna gelince torununun gözleri çeliğin koru
gibi parlıyordu. Bilekleri sağlam, dengesi yerindeydi. Hattâ söylenenlere göre
işaret edilen noktaya hiç kaydırmadan defalarca vurabiliyordu. Torunu işi bel-
ledikçe dedesi Abdülkerim Usta’nın da kaybolan neşesi yerine geliyordu. Kapalı
çarşı esnafı içinde boynunu bükmeden çıkıyor, Piri Paşa Hanındaki çay ve
nargile molaları sırasında yeni Bıçakçızâdesini göğsünü gere gere herkese anla-
tıyordu. Ancak oğlu Kâsım sorulduğu vakit, kuş almaya gitti demeyi gururuna
yediremiyor, bunu soranlar onun nereye gittiğini bilseler de Abdülkerim usta,
oğlum Dersaâdet’e ilim öğrenmeye gitti deyip soruları savuşturuyordu. Aylar
sonra Kâsım, baba ocağına döndü. Üstü başı perişan, yayan yapıldak bir dönüştü
bu. Üstelik sağ kolunu da çeviremiyordu. Muhtemelen yanlış kaynadığından
bir kolu çot kalmıştı. Derken ev halkı onu avluda karşıladı. Ağıtların, feryatla-
rın tozu dağıldıktan sonra Abdülkerim Usta, oğluna harâmîlerin saldırdığını
anladı. Geride ne atı ne parası ne de onun bin bir zahmetle yaptığı yatağanı
kalmıştı. Kâsım, başından geçenleri bir çırpıda anlatmaya başladı. Yolculuğu
sorunsuz geçerken birinci ayın sonunda Karaman Sancağı’nı geçmişti. Ne var
ki Uşşak vilayetine varmak üzereyken bir han çıkışı yolda harâmîler saldırmış,
oldukça kalabalık olan bu kansız çeteye karşı koyamamıştı. Sonra atının hey-
besinde buldukları kılıcın etrafında toplanmışlardı. Önce kendisinin bir ulak
olduğunu zannetmişler, tam kafasını koparmak üzerelerken Kâsım, olan biten
her şeyi anlatmaya başlamıştı. Bu yatağanının Sultan Murâd’ın hediyesi oldu-
ğunu ve onun çok değerli bir kılıç olduğundan bahsetmişti. Hattâ harâmîbaşı,
“Bu kadar yeter!” deyip sözünü kesmeseydi eğer, onlara ayaküstü hünkârî
güvercinlerinin güzelliklerini de bir çırpıda anlatacaktı. Harâmîler, kılıca el
koyduktan sonra, bu molla kılıklı gencin önemli bir kişi olduğunu düşünüp onu
salıvermişlerdi. Kâsım ise gerisin geri Kayseriyye’ye döneceğine, alamasam bile
belki sarayın avlusundan hünkârîleri görürüm umudu ile yoluna devam etmişti.
Harâmîlerin sardığı kolu günden güne kötüleşmiş, daha Saruhan Sancağı’na
varmadan tutan kolu tutmaz olmuştu. Günlerce aç bîilaç, cami kapılarından,
imaretlerden beslenmek zorunda kaldı. Nihâyet Saruhan’a vardı. Sarayı bulup
bahçesinden havalanan kuşları beklemeye başladı. Ancak mavi semâda hayal-
lerindeki gibi kanat çırpan bir tane bile güvercin yoktu. Üç beş gün derken ağzı
sürekli semâya açık bu kılıksız molla, hâliyle sarayın muhafızlarının dikkatini
çekti. Tez şehzâdeye haber salındı. Kendisine işkence edilerek saltanattaki hangi
kardeşin adamı olduğu öğrenilmeye çalışıldı. Ne var ki Kâsım, kuşlardan ve

25