Page 251 - hnc_hikaye_yarismasi

Beril Aldemir | Bilinmeyen

Bitirdiğinde zaten kararmaya başlamış olan hava siyahlara bürünmüş, yıldız-
larını çıkartmıştı meydana. Dolmakalemine baktı. Köşesine kazınmış sembolü
ilk kez fark ediyordu. Küçük bir X işaretliydi. 'Bilinmeyen...' dedi mırıldanarak.
Ortalıkta kimse yoktu. Ne kadar süre oturduğunu bilmiyordu orada. Denizin
üstünde dans eden ay ışığına baktı. Defterini banka bırakıp ayağa kalktı. "Bilin-
meye gitme vakti" dedi huzurlu bir şekilde. Denize doğru yürüdü ve yavaşça
bıraktı kendini soğuk sulara. Karayı gözden kaybedene kadar yüzdü. Yanında
sonsuz karanlık, üstünde sonsuz ışık gördü. Yıllardır atmadığı gibi kahkaha
attı suyun üzerinde yatarken. Vücudu uyuşmuş, zihni boşalmıştı ama uyursa
uyanamayacağının da bilincindeydi. Yıldızlara bakarken "geliyorum..." dedi.
Gözlerini kapatıp en sevdiği şiirini okumaya başladı Nazım'ın

"...yıldızlar da çiselemeli,
incecik bir yağmura karışarak."

251