Page 147 - Emir Kalkan Hikaye Yarışma

Menekşe Şafak | Hipnoz
edecek kadar iyi bir insan, iyi bir baba olamamıştım. Kesinlikle daha fazla acıyı hak
ediyordum. Küçücük kızımı maruz bıraktığım acının on kat mislini yaşamam gereki-
yordu. Ona indirdiğim her bıçak darbesinde aldığım sadist hazzın yerine her an daha
da fazla vicdan azabı çekmem gerekiyordu. Karımın emanetine sahip çıkamadığım
için bu tımarhanede her gün yeniden ölmem gerekiyordu; bir sonraki güne yeniden
uyanabilmek için...

Yumruk yaptığım elimin boğumları morarmaya yüz tutmuşken düzenli aralıklarla
ellerimle kafama vuruyordum. Gözlerim yerdeki bir noktaya sabitlenmiş, bedenim
sağa sola hızla gidip geliyordu. Kontrolümü yeniden kaybetmiştim. Kelimelerim yine
dilimin tutsağı olmuştu. Gerçekle düş arasındaki belirsizlikte kaybolmuş bir vaziyette
neyin doğru olduğuna karar veremiyordum. Bakıyordum lakin göremiyordum. His-
settiğim tek şey, hiçbir şey hissedemediğimdi. Kızımı öldürmüş müydüm sahiden?
Yoksa bütün bu olanlar, çevremdeki insanlar, koskoca kainat bana karşı düzenlenmiş
bir oyunun parçası mıydı? Kimdim ki? Gerçekten var mıydım?

“Arslan”
Hipnotize edilmiş bakışlarımı olduğu yerden çekerek bedenimin öne arkaya
senkronize olmuş hareketlerine son vermeden başımı kaldırdım. Sertçe yutkunurken
kapının önünden bana seslenen hemşirem Leyla Hanıma “O burada.” dedim. Şefkatli
bakışlarını üzerimden çekmeden ağır adımlarla yanıma gelerek önümde diz çöktü-
ğünde “Kim burada Arslan?” diyerek elini omzuma dostça koydu. Onun bana karşı
şefkatli ve sevecen tavrı beni çileden çıkartmaya yetiyordu. Bu akıl hastanesinde herkes
bana bir canavarmışım gibi bakarken Leyla’nın bana acımasından nefret ediyordum.
Lakin uzun zaman önce ona kızmayı bırakmıştım. Çünkü vazgeçmiyordu. Ona her
saldırışımda, her bağırıp küfredişimde daha da fazla iyi niyetle karşılaşıyordum.
Benim aksime o vicdanlı bir insandı. Merhamet onun doğasında vardı. İnsana insan
olduğu için değer veren nadir kişilerdendi.

“Kızım burada.”
İnce kaşları çatılarak bana bakmaya devam ettiğinde ellerimde ellerinin sıcak
dokunuşlarını hissettim. Nazik bir hareketle yumruk yaptığım ellerimi aralayarak
işkenceme son verdiğinde “İlaçlarını almıyorsun. Saat çoktan dördü geçti. Haydi
kalk.” dedi.
“O buradaydı Leyla.”
“Afra sadece burada Arslan” diyerek sol göğsüm üzerine dokunduğunda başımı
iki yana sallayarak “Hayır.” dedim.

147