Page 201 - Emir Kalkan Hikaye Yarışma

Üflenmemiş Rüzgarlar

Melis a Yılma z

6 Mayıs

Deina, sevgilim,
Yıllardır senin için kaldırdığım bütün kalemleri kırdıktan ve günlüğümden başka,
adını fısıldayan her kağıdı yaktıktan sonra, işte nihayet sana yazıyorum. Adın ellerime
değiyor, seneler tırnaklarımın arasına sıkışmış küçük kum taneleri gibi, kağıt kesikle-
rimi kanırtarak satırlara akıyorlar. Babanın öldüğünü duymuş olmalısın. Doğrusunu
söylemek gerekirse, bana cenazeye gelip gelmeyeceğin sorusu acıdan önce geldi.
Onun için ağladım, seni bir kere daha burada, bu evde, geniş beyaz basamaklarda
durmuş bana bakarken hayal etmek için kendime bir an izin verdikten sonra. Yemin
ederim, tek bir andı. Çünkü gelmeyeceğini avucumdaki çizgileri bildiğimden daha
iyi biliyordum. İçten içe gelmeyi nasıl bir yangınla isteyeceğini de.
Güzel bir gündü, öldüğü gün yani. Onu yatağında bulduklarında gün süt dişlerini
henüz döküyordu ve gök incecik dantel bir elbise giymiş gibi temiz bir sisin altında bir
ressamın fırçasından çıkmışçasına muntazamdı. Bahçedeki çiçeklerin, yaprakların
üzerinde taze çiğ damlaları vardı ve onu hazırlayıp evden çıkardıklarında kucağında
uyuyacağı toprak, Tanrı’nın çamurdan şekil verdiği ilk kadının kolları kadar güzel
kokuyordu. Cenaze kalabalık değildi, baban onu uğurlamak için kimlerin gelmesini
istediğini vasiyetinde yatmıştı. Annen, birkaç eski dost, bir de birkaç asker vardı.
Elbette biz de, evdeki diğer herkesle birlikte oradaydık. Babanın bütün yaşamını,
büyük salondaki madalya raflarını, ev inşa edildiğinden beri hemen hemen her gecenin
şahit olduğu bütün o şatafatlı arkadaş toplantılarını, annenin her bahar sektirmeden
düzenlediği baloları ve tabii, soyadınızı düşününce daha farklı bir cenaze olacağını
tahmin ederdim. Oysa inan bana, böylesi baban için en az yıllar önce kendisi için
yaptırdığı tabut, annenin kendi elleriyle diktiği kefen ve dostlarının özenle seçtiği
çiçekler kadar uygundu. O basit törenin sadeliğinde, doğallığında öyle bir güç vardı,
öyle bir huzur hakimdi ki sanki oraya bir ölüyü gömmeye değil de, bir güneş ilahisi
eşliğinde şükür şarabı içmeye gitmiştik.

201