Page 213 - Emir Kalkan Hikaye Yarışma

Melisa Yılmaz | Üflenmemiş Rüzgarlar
Söylemek isterim ki, eğer dönmeye karar verirsen, gittiğin yerlerde aldığın bütün
yaralarla, insanların kurallarına aykırı bütün yaptıklarınla, sana ait her şeyle seni
kucaklamaya hazır olacağım. Deina, sevgilim, sana yazıyorum çünkü hiçbir yolun
eve geri dönülemeyecek kadar uzun olmadığını hatırlatmak istiyorum.

Önümüzde henüz üflenmemiş nice güzel günler, bizi nice farklı yöne taşıyabilecek
rüzgarlar var. Yuvana gel. Bana geri gel.

21 Eylül
Deina, sevgilim,

Bunu söylemek için onlarca süslü cümlem, onlarca sayfayı dolduracak sonsuz
kelimelerim var. Oysa senin beni anlaman için yan yana dizilmiş birkaç harfin yeterli
olacağını biliyorum. Sevgilim, sana yazıyorum çünkü bugün gerçekten, yani gerçekten
gitmeye karar verdim.

Gideceğim. Ayaklarım beni nereye götürürse, rüzgarlar ruhumu nereye üflerse,
yollar nereye giderse… Nereye olduğu önemli değil ama buradan, bu evden, senden
uzağa.
Dayanacak mecalim kalmadı. Bekleyecek gücüm, devam edecek halim kalmadı.

Sana söz veriyorum, sana bir daha yazmayacağım, güneş mezarının ardında doğana
kadar.

Sevgilin, yine de vedalarım sevgi, kollarım çiçek dolu ve artık hiçbir kapıyı açamaz
dev ellerim.

12 Mart, belki de yılın 13. ayı
Deina, sevgilim,

Benim küçük Deina’m. Sana yazıyorum. Bugün öldüğünü duydum. Ne güzel bir
gün, ne de yağmurlu.

Evden çok uzakta, dünyanın diğer ucundayım. Ve burada bile senin gibi yılı on
üç ay yaşayan kızlar yok. Haberi alınca önce ne duyduğumu anlayamadım. Saatlerce
ağlamamı ya da delirmemi beklerdim, öyle olmadı. Evimde küçük bir tabureye oturup
sayfaları seninle dolu günlüğümü okumaya başladım. Ve senin için güldüm. Hüzünle,
özlemle, zaferle güldüm. Acıyla güldüm, parçalanarak, mahvolarak, toz içinde…
Ağlamadım, bunu istemezdin.

213