Page 219 - Emir Kalkan Hikaye Yarışma

Mervenur Ülker | Yüzmeyi Bilmeyen Balık Okyanusa Esir Olur
Yattığı yere tekrar kuruldu bu sefer. Sessizce bekledi bir süre orada. Oturdu, oturdu
ve oturdu.
Umutsuzluk dolar gözlerimizde. Buna göz yumduğun anda umutsuzluk dökülür
yanaklarına, dans edasında süzülür boynuna.
Sessizce oturduğu yerden yakınından gelen bir sesle kalktı bu sefer. Bu ses çok
yakınından geliyordu, oldukça.
Daha önce baktığı duvarın arkasına tekrar baktı. Kimsecikler yoktu halen. Yanlış
duymuş olacağını düşünse de yanılmadığından adı kadar emindi.
Tekrar yerine oturmayı düşünse de ilk önce, vazgeçti sonra. Risk almalıydı belki de.
Sadece kafasını sarkıttığı duvarın diğer tarafına geçmek için ilk adımını attı. Temkin-
lice yürüdüğü bu zeminde elleri her ihtimale karşı refleks olarak hazırda bekliyordu.
Etrafı incelerken kafasını hızlıca hareket ettirip bakınıyordu. Adımlarını bir önceki
adımından daha dikkatli atarak kendini tüm şartlara hazırlıyordu.
“Hık!” Küçük Adam bir ses duyduğundan çok ama çok emindi.
“Kim o?” dedi cesaretle. Her önüne gelen bu kadar yüksek sesle konuşamayacağını
bilirdi. Hele de kaçaksa.
“Kim o dedim?” Bu ses tonu biraz daha yumuşak ve sessiz çıkıyordu diğerine
nazaran.
“Hık!” Küçük Adam tekrar işitti o sesleri.
“Hey!” diyerek seslendi bu sefer. “Kimsin ... ve iyi misin?”

“Hık!”
Küçük Adam bu seslerin hıçkırık olduğunu anlayıp tekrar bağırdı yankı yapan iki
duvar arasına.
“Korkma, sana zarar vermem.”
Küçük adam bu sefer hıçkırık sesi işitmemişti. Nefes alışverişi zar zor duyuluyordu.

“Neredesin?”
“...”
Küçük Adam onun da kendi yaşıtı olduğunu anlayınca temkinli adımlarının yön-
lerini değiştirdi. Ama bu sefer adımlarını daha hızlı ve güvenle atıyordu.
“Umarım..” dedi “iyidir.”

219