Page 221 - Emir Kalkan Hikaye Yarışma

Mervenur Ülker | Yüzmeyi Bilmeyen Balık Okyanusa Esir Olur
kırılma değildi, bu biblonun kırılmasına benzemezdi. Bu kırılma bir ölümün haberci-
siydi. Umutları kırılan herkesin olduğu gibi onun da habercisi oldu. Babasının Ulusal
Güvenlik Departmanı Hapishanesinde geçirdiği on yedinci günüydü. Ve hala ses seda
çıkmaması duyumlara inanmasını daha da arttırdı.

“İşkence ve dayak. Hücrede olduğun zamanlar dışında hep gözlerin bağlı oluyor
ve kafanı kaldıramıyorsun. Eğer kaldırırsan dövüleceğini biliyorsun. Bacaklarını
kaldırıyorsun ve sana plastik borularla vurmaya başlıyorlar. Kimseyle konuşamıyor-
sun çünkü yakınlarını tehlikeye atmaktan korkuyorsun. Orada kalırsan ölüyorsun.
Oradan çıkarsan da ölüyorsun. O hücrede kaldığın müddetçe yaşadığını değil, öldü-
ğünü hissediyorsun. Kendinin nefes alan bir ölüden farkın olmadığını düşünüyorsun.
Çünkü öylesindir. Kafanı eğdiğin gökyüzünde neler saklı göremiyorsun. Çünkü yasak.
Bulutların saflığını keşif edememişsindir, uzun zaman. Yasak olan gözlerinin görmesi
değil. Yasak olan yaşaman oluyor orada. Yasak olan oksijeni ciğerlerine ulaştırman
oluyor. Ve onların görevi bu canı içine çektiği oksijeni ciğerleri solumadan kesmek
oluyor, canına kıymak.”
Öldüğünü düşündü babasının. Bu Küçük Kıza baktığında gözlerinden damlayan
gözyaşları ona ailesini hatırlatıyordu. Bitti. Her şey daha masalın sonu gelmeden
yanmıştı. O kafalara düşecek elmalar kurşun eşliğinde havada süzülürken, müzik
eşliğinde dans eden balerinin bileği kırılmıştı. Hayal geçitleri sona ererken bir daha
bale yapamayacağını anlayan kızın başını öfke sardı. Oturduğu odası sel içinde kalırken
sadece kollarıyla sardığı oyuncak ayısı yanındaydı.

“Merhaba.” dedi Küçük Adam karşılık vermek için Küçük Kıza. Küçük Kız bir şey
demeden duruyordu halen yerinde. Gözyaşları yavaş yavaş süzülüyordu boynuna.

“Ağlama.” dedi Küçük Adam kendinden emin bir tavırla. “Hiçbir şey değişmeyecek.”
Küçük Kız uzun bir sessizlikten sonra ilk kez araladı dudaklarını.
“Olmuyor. Değişmeyecek biliyorum. Peki sen...Sen nasıl yapıyorsun?”

Küçük Adamın yüzünde bir tebessüm yayıldı. Hafif kıkırdayarak söyledi acı dolu
cümlelerini.

“Yapamıyorum.”
“Kendin yapmalısın ilk önce o zaman.”
Küçük Adamın kıkırdaması halen geçmemişken zar zor konuşmaya başladı tek-
rardan.
“Dediğimi yap yaptığımı yapma.”

221