Page 113 - hnc_hikaye_yarismasi

Esin Yılmaz | Büyük Kapının Öyküsü

Çarşının delileri de vardı. Şehrin en esaslı delileri ne yapar ne eder bu çarşıyı
bulur ve oranın insan mozaiği arasında yer alır, büyük repertuvarı tamamlar-
lardı. Bunlar içerisinden birkaçı, bazı geceler, çarşının bir kenarında gündüzden
gizlenir, geceyi orada geçirmek için kapının kapanmasını sabırsızlıkla beklerdi.
Ve kapı kapanınca onlar, türlü yüzlerle sarmaş dolaş, bir geceyi daha geçirecek
yerlerini bulmuş olmanın mutluluğu içinde uykularına dalarlardı.

Bekçi, işte böyle gecelerde çarşı içerisinde ihtiyatla yürürken bunlara rastlar
ve onları yarı uykularından düdüğüyle uyandırırdı. Uyanan deliler ondan bir
tütün sarmasını isterlerdi. Bekçi ve onlar çarşı içindeki çay ocağının önündeki
masalara otururlar, bekçinin sardığı tütünden içerler ve onu dikkatle dinlerlerdi.
Bekçi geceleri gördüğü esrarlı rüyaları anlatacak birilerini bulmaktan memnun,
onlara sardığı sigaralardan ikram ederdi.

Bir gece bekçi çarşıda yine onlardan ikisiyle karşılaştı. Bekçi bu gece oraya
kadar çarşı yanında bulunan parti binasının bekçisi Mehmet Üzmez, arkadaşıyla
gelmişti. Göreve aynı yıl başlamışlardı. İkisi de yıllardır bitişik sayılacak yerleri
bekliyorlardı. Ama o, arkadaşının yerinde olmayı hiç istememişti. Bir binanın
korunması için koca bir insan ömrünün heba edilmesi saçma bir şeydi onun
için. Kendi durumu biraz farklıydı. Onun geceleri kendi sorumluluğunda olan
bir çarşısı, çarşının büyük bir kapısı ve bu kapının ardında meçhul sesleri vardı.
Ama en önemlisi çözülecek bir sırrı vardı. Delilerle yine çay ocağı masalarından
birisine oturdular. Bekçi yine onlara sigara sardı, onlarsa bekçiyi dinliyor ve
sigaranın kendilerine biran önce verilmesini sabırsızlıkla bekliyorlardı.
Yaşlı bekçi rüyalarını anlatmaya devam ediyordu delilere. Birinci sigarayı
içlerinden birisi kaptı. Uzun bir nefes çekti. Kırlangıçlara bir çığlık fırlattı.
Masaya çıktı. Gözlerini diğer arkadaşına ve bekçiye dikti. Sonra kırlangıçlara
baktı yeniden. Bu gece kırlangıçlar nedense uyumamışlardı. Çığlıklar atarak
ortalıkta uçuşuyorlardı. Yarı anlaşılır, ama tok bir sesle mırıldandı,

-Dönülmez bir sürgün başlat yollarıma, derinlere kadar yürüyelim dur-
madan. Unut, unut sonra bizi, en yalnız günlerimizi gözbebeklerimizde gör.
Kelimelerle anlatma halini yolculara, sır verme kimselere. Bir kılıç nasıl ölür
düşünme. Yaşlı atlar zafere nasıl koşar sorma. Bu yolda yalnız yürünür mü deme
sakın. Gözyaşlarının bengisuya dönüşüne şaşırma. Ölürken ne kadar yalnızız
oysa. Çocukların büyüdüklerini görürsün ama fark edemezsin yaşlılığını. En
eski masalları çocuklara değil yaşlılara anlatmalısın. Onları gerçek uykuya iyi

113