Page 116 - hnc_hikaye_yarismasi

Hasan Nail Canat Hikâye Yarışması

annenin tespihinin kıpırdanan püskülünü görünce kelebek kanatlarını andıran
kulaklarını dikiyor. Âniden püskülü pençeleri arasına alıyor. Babaanne feri
sönmüş gözleriyle seçiyor onu ve sırtına bir şaplak indiriyor, —Pist! Pist! Tuz
ekmek haini, diyor. Kedi hırlayarak geri çekiliyor. Babaanne bastonuna uzandı-
ğında kedi uzaklaşarak duvar dibinde sıralı keklik kafeslerinin önünden geçiyor.
Keklikler onu görünce kafeslerini devirecek gibi çırpınıyorlar. Sen de sırtına
bir şaplak indirince küskün küskün arkasına bakarak, karanlıkta kayboluyor.
Muhtemelen samanlığa fare avlamaya gitti. O gidince sobanın üzerinde kulpsuz
tencerede fokurdayan mercimek çorbası taşıyor. Bir cızırtı... Tencere indiriliyor,
şimdi kâselerin içinde durulan çorba bayat ekmekle kaşıklanıyor. Babaanne
yerinden homurdanıyor, —Karanlık, diyor, o kadar karanlık ki, ağzımı bula-
mıyorum. Sen de söyleniyorsun gaz lambasını büyükannenin önüne koyarken,
insan ağzının yerini nasıl bulamaz diye.

Çakıl Taşları ve Karanlığa Yansıyan Kapı
Gazal Abla salon dediğimiz, ama hep mutfak işlevi gören bitişik karanlık
odadan çay bardaklarını getirmek için kapıyı ardına kadar açıyor. Kapanma-
ması için eşiğe hantal bir ayakkabının burnunu sıkıştırıyor. Kapıyı açınca bitişik
odanın zemininde kapının çerçevesi yansıyor. Odaya buz gibi bir hava süzülüyor.
Lambanın alevi titriyor. Hepimiz susup bekliyoruz. Babaanne bir muhafız gibi
bastonunu kavrayıp kimseyi yaklaştırmadığı için Gazal Abla gaz lambasını
yanına alamıyor elbette. Daha doğrusu kimse gaz lambasının durduğu tarafa
hareket etmeye yeltenemiyor. Babaanneye göre gözlerine çöken karanlığın sebebi
yaşlılık değil, yetersiz ışık. Gazal Abla hayalet gibi sağa sola seğirterek şekeri,
bardakları, çay kaşıklarını bulup tepsiye diziyor. Daha evlenip İ.’ye gitmesine,
o üflesen çatıları uçacak kibrit kutusu evlerle dolu mahalleye taşınmasına, suyu
mor akan o kanalın kıyısında iki göz odalı gecekonduda yaşamasına çok var.
Ama okuldan getireceği bir kitaptan bana resimleri göstererek o meşhur masalı
okumasına az bir zaman var. Babalarının ormanda terk ettiği çocukların çakıl
taşlarını takip ederek evin yolunu bulduğu masala az bir zaman var. O masalı
hatırlayacağım. Gürültülü suyun kenarındaki tarlada çalıştığın bir gün, sana
yemek getirmek için yola koyulduğumuzda ablam, —Kaybolduk diyecek, annem
bizi kaybolalım diye gönderdi. Gerçi masalı biliyor olsam da o an sadece başını
ve ortasını hatırlayacağım hüngür hüngür ağlayarak. O an benim için masal,

116