Page 53 - hnc_hikaye_yarismasi

Adnan Büyükbaş | Kim Kalır

“Ey güzel örümcek, hangi fakültede öğrendin ağ örmeyi.”demişti Kadir bir gün.
Sen Nurten’e bakarak, “ey, zavallı tırtıl, ne vakit çıkacaksın kozandan?”
demiştin.
Nurten, “bütün renkler yerini bulduğunda” demişti.

“Kuyuda ve yürekte bütün geceler, dostu çağırır.” Diye mırıldanıyordu Haluk.
“Susarsan renkler solar, tez davran ey kelebek.” diye mırıldanıyordu.
Bütün renkler nereye gizlenir gece olunca?
Sen zaten kuyudasın. Kuyuda emzirilmiş, kuyuda kundaklanmışsın. Kim gecenin
rengini senden daha iyi görebilir. Yıldıza ihtiyacın var mı senin? Pusulaya, haritaya?

Korkmayacaksın, de kendine. Kuyun seni korur. Senden başkası kaybolur
orada. El yordamı da işe yarama, mumlar, fenerler de…Yürek yordamını bilme-
yen şaşırır yolunu.
Niçin en çok ‘yitik’ kelimesini seviyorsun bu aralar.

Kayıp mı ettin kendini, kaybettirdin mi?

Onlar ilan verir arar, sen tellal çıkarır kaybettirirsin.
Onlar kaybeder, sen bulursun.
Kötürüm bir güvercin kondururdun omzuna.

Aynı dilde şarkılar söylerdiniz. Aynı küle damlardı gözyaşlarınız.
Kimseniz yoktu karanlığınızdan başka.

Başaklarınız buğday dolu, ambarlarınız hep boştu.
Dağıta dağıta dağılmıştınız.

Muhtaç değildiniz kendinizden başka kimseye. Sokak köpekleri gibi özgür,
rüzgar kadar tutsaktınız.

Saklamazdınız. Saklanmazdınız. Ulu orta dervişler gibi içinizdeydi dışınız,
dışınız içinizde.
Omzunda bir kötürüm güvercin. O senden başka omuz mu bulamazdın, sen
ondan başka omzuna koyacak şeye mi sahip değildin, bilmiyorum. Kuyu yeterdi

53