Page 55 - hnc_hikaye_yarismasi

Adnan Büyükbaş | Kim Kalır

Karanlıkta ışıktır umuttur kendini büyütür.
Yakup bekler sabırdır hasrettir hüzündür.

Külbe-i ahzen misin ey yürek babam mısın?
Sevgilim anam yoldaşım kardeşim misin?
Ay yüzlü güneş bakışlı çocuklar beni arar [mı sokaklarda]?

Çıkarsam kuyudan Yusuf olur muyum?
Nasıl buldun? Tabiî ki şiir değil seninkiler yanında. Bunlar yalnızca bir sayık-
lama, bir rüyadan hatırlananlar.

Kuyu sendromu yaşamak iyidir, değil mi?
Yusuf olarak çıkmıyorsan kuyudan, öl orda.
Desene, Haluk geldi mi?

XI
Dün gece gördüğüm rüyayı anlatayım mı?

Sen rüyalara inanırsın.
Ben, sen, Nurten, Kadir ve o; Haluk yani.

Nurten tekerlekli sandalyesinde değil, ortamızda, bankta oturuyor.
Oturmuşuz Gültepe parkında. Her zamanki masamızdayız.

Bizden başka canlı yok sanki dünyada.
Ses yok, hareket yok. Hiçbir şey yok.

Biz de konuşmuyoruz.
Haluk, senin yanında. Nurten, Kadir’in yanında. Ben de Nurten’in…

Ben hepinizin yüzüne bakıyorum.
Hepiniz - o hariç- masaya bakıyorsunuz.
Bir ses geliyor tepemizden.

Sesi ararken masaya düşen bir güvercini göremiyoruz.
Yeniden masaya bakıyoruz.

55